Istraživanje u Evropskom časopisu za srce, časopisu Evropskog udruženja za kardiologiju, je otkrilo da je kvalitet socijalnih kontakata važniji za zdravlje srca kod osoba sa dijabetesom nego sam broj tih kontakata. Profesor Lu Qi sa Škole za javno zdravlje i tropsku medicinu Univerziteta Tulane u Nju Orleansu ističe da ne treba potcenjivati uticaj usamljenosti na fizičko i emocionalno zdravlje. On podstiče osobe sa dijabetesom da se pridruže grupama ili kursevima kako bi stvorile veze sa ljudima koji imaju slične interese.
Današnja društva često se suočavaju sa usamljenošću i socijalnom izolacijom, što je postalo istraživački fokus u poslednjim godinama. Pandemija COVID-19 i stalna digitalizacija društva dodatno su uticali na ovu temu. Usamljenost se odnosi na kvalitet socijalnih veza, dok se izolacija odnosi na njihovu količinu. Ljudska vrsta je suštinski socijalna po prirodi, te za razvoj zdrave odrasle osobe ne samo da zahteva prisustvo drugih, već se oslanja na duboke društvene odnose. Želimo da pripadamo porodici, grupi vršnjaka i široj zajednici, jer su ove društvene interakcije sa porodicom, prijateljima, komšijama ili kolegama od suštinskog značaja za naše mentalno i emocionalno blagostanje.
Pacijenti sa dijabetesom su pod većim rizikom od oboljenja srca i češće osećaju usamljenost u poređenju sa zdravim osobama istih godina. Prethodna istraživanja u opštoj populaciji su pokazala da su usamljenost i socijalna izolacija povezane sa većom verovatnoćom oboljenja srca. Ovo istraživanje se bavilo pacijentima sa dijabetesom i ispitalo da li su oni koji su osećali usamljenost ili bili socijalno izolovani imali veće šanse da razviju oboljenja srca u poređenju sa onima koji to nisu iskusili.
U istraživanju je učestvovalo 18 509 odraslih osoba uzrasta od 37 do 73 godine iz britanske Biobanke sa dijabetesom, ali bez oboljenja srca na početku istraživanja. Usamljenost i izolacija su procenjivani putem upitnika, pri čemu su visokorizične karakteristike dodeljivane po jedan poen svaka. Visokorizične karakteristike usamljenosti obuhvatale su osećaj usamljenosti i retku ili gotovo nikakvu sposobnost poveravanja nekome, što je ukupno moglo da donese 0 do 2 poena. Visokorizični faktori socijalne izolacije uključivali su življenje samostalno, retke posete prijatelja i porodice (manje od jednom mesečno) i nedostatak učešća u društvenim aktivnostima barem jednom nedeljno, što je ukupno moglo da donese 0 do 3 poena.
Približno 61,1% učesnika je imalo rezultate usamljenosti 0, 29,6% je imalo rezultate 1, dok je 9,3% postiglo rezultate 2. Što se tiče izolacije, 44,9% je ostvarilo rezultate 0, 41,9% je ostvarilo rezultate 1, dok je 13,2% imalo rezultate veće od 2. Istraživači su proučavali povezanost između usamljenosti, izolacije i nastanka kardiovaskularnih bolesti nakon prilagođavanja faktora koji bi mogli uticati na te veze, uključujući pol, uzrast, socioekonomsku deprivaciju, indeks telesne mase (BMI), lekove, fizičku aktivnost, ishranu, konzumaciju alkohola, pušenje i kontrolu nivoa šećera, krvnog pritiska i holesterola.
Tokom prosečnog praćenja od 10,7 godina, 3 247 učesnika je razvilo kardiovaskularne bolesti, od čega je 2 771 slučaj bila koronarna bolest srca, a 701 slučaj bio moždani udar (neki pacijenti su imali oba oboljenja). U poređenju sa učesnicima sa najnižim rezultatom usamljenosti, rizik od kardiovaskularnih bolesti bio je 11% i 26% veći kod onih sa rezultatima 1 ili 2, redom. Slični rezultati su primećeni kod koronarne bolesti srca, ali veza sa moždanim udarom nije bila značajna. Rezultati izolacije od društva nisu pokazali značajnu povezanost sa bilo kojim kardiovaskularnim ishodom.
Naučnici su takođe procenili relativni značaj usamljenosti u poređenju s drugim faktorima rizika za pojavu kardiovaskularnih bolesti. Pokazalo se da usamljenost ima manji uticaj u odnosu na funkciju bubrega, nivo holesterola i indeks telesne mase (BMI), ali veći uticaj u poređenju s depresijom, pušenjem, fizičkom aktivnošću i ishranom.
Profesor Qi ističe da je usamljenost rangirana više kao faktor koji predisponira za kardiovaskularne bolesti nego neke životne navike. Njegovo istraživanje je takođe pokazalo da su fizički faktori rizika, kao što su nekontrolisani nivo šećera u krvi, visok krvni pritisak, visok holesterol, pušenje i loša funkcija bubrega, imali veći uticaj kod pacijenata sa dijabetesom koji su se osećali usamljeno u poređenju sa onima koji nisu.
Na kraju, profesorn Qi zaključuje da nalazi sugerišu da bi postavljanje pitanja pacijenata sa dijabetesom o usamljenosti trebalo da postane deo standardne procene, uz upućivanja pogođenih na usluge mentalnog zdravlja.
